300.

De Admonitione Praelatorum.

1. Non te lusisse pudeat,

Sed ludum non incidere,
Et quae lusisti temere,
Ad vitae frugem vertere,
Magistra morum doceat
Te ratio,

Ut dignus pontificio
Divini donum numinis
Ad laudem Christi nominis
Fungaris sacerdotio.

2. Sis pius, justus, sobrius,

Prudens, pudicus, humilis,
In lege Dei docilis
Et non sis arbor sterilis,
Tuo te regas aptius
Officio,

Ut pulso procul vitio
Munderis labe criminis,
In laudem mundae virginis
Ministres in altario.

3. Non des ministris scelerum
Non tua, sed ecclesiae,
Sub pietatis specie
Non abutaris impie

Commisso tibi pauperum
Suffragio,
Nil a te ferat histrio

Et tibi non allicias

Infames amicitias

Pe Christi patrimonio.

4. Ministros immunditiae
A te repellas longius,
Bonorum vitam fortius
Pravus depravat socius

Et afficit infamiae
Dispendio,
Sic trahitur praesumptio

A convictu similium,

Praelati vita vilium
Vilescit contubernio.

5. Caute dispone domui,

Pauca sed vera loquere,
Verba confirmes opere,
Quia non decet temere
Os sacerdotis pollui
Mendacio;
Prudentium consilio
Te frui non displiceat,
Nec te sinistre moveat
Salubris exhortatio.

6. Teneris, ut abstineas

Ab omni mala specie,
Sub freno temperantiae
Magistra pudicitie
Sobrietate floreas,
Nec vario
Vagoque desiderio
Declines ad illecebras,
Sed caecae mentis tenebras
Purga virtutis radio.

7. Pius protector pauperum
Omni petenti tribue,
Malos potenter argue
Manusque sacras ablue

A sordidorum munerum
Contagio,
Nullus te palpet praemio,

Quaesita gratis gratia

Largire beneficia,
Sed dignis beneficio.