139.

De Miseria Hominis.

1. Homo, considera,
Qualis, quam misera

Sors vitae sit mortalis;
Vita mortifera,
Poenae puerpera,

Mors vera, mors vitalis;
Fomentum est doloris,
Stadium vitae laboris,

Premit per onera,

Sordet per scelera
Squaloris et foetoris,
Fermentum est dulcoris,
Somnium, umbra vaporis;

Fallit per prospera,

Trahit ad aspera

Moeroris et stridoris,
Figmentum est erroris,
Gaudium brevis honoris,

Mordet ut vipera,

Flebilis vespera
Algoris et ardoris.

2. Culpa conciperis,
Gemitu nasceris

Victurus in sudore,
Mori compelleris,
Certus, quod moreris,

Incertae mors est horae.
Momentum est staterae,
Dubius, quantum manere

Potes in prosperis,

Qui cito praeteris,

Qui foenum es in flore,
Lamentum est ridere,
Gaudio fletum augere,

Nudus ingrederis,

Nudus egrederis,

Egressus cum pavore.
Portentum, hic gaudere,
Gaudio coeli carere;

Cur non corrigeris,

Immemor carceris,
Plectendus a tortore?

3. Vide, ne differas,

Vide, ne deseras
Oblitus creatorem,

Culpam dum iteras,

Tuum exasperas

Ingratus redemptorem.
Cur offendis datorem?
Reprimas pravum pudorem,

Turpia corrigas,

Oculis erigas

Ad pium indultorem,
Cur defendis errorem,
Deprimas mentis tumorem,

Humilem eligas

Vitam, te dirigas
Per viam arctiorem,
Dum attendis ultorem,
Redimas te per timorem;

Dominum diligas,

Totum te colligas
Amantis in amorem.