149.

1. Vanitas vanitatum

Et omnia vanitas,

Sed nostra sic malignitas
Cor habet induratum,
Ut verbum seminatum

Suffocet mox cupiditas
Operum et dignitatum,
Licet sit nobis ratum.

Quam sit acerba proprio

Judicio

Conditio
Magnatum,
Qui majori discrimine
Quam crimine

Et jugibus

Merentur cruciatibus
Aeternum cruciatum.

2. Cur caeca cor avarum

Distrahit ambitio?

Nescis, quod aquisitio
Tibi divitiarum
Finis miseriarum

Non crit sed mutatio?
Quodsi habere parum
Est tibi tam amarum,

Vide, quid habent nimiae

Divitiae

Quotidie
Rixarum
Propter tormenta propriae
Familiae

Et sauciae

Flagellum conscientiae,
Quae est summa poenarum.

3. O nondum intellecta

Nobis Dei munera,

Cur, cum avertant prospera
Multos a via recta,
Paupertas, praeelecta

Christo, nobis est aspera?
Sed vanis mens illecta,
Disce tamen et specta,

Paupertatis quam dulcia

Sint otia

Pecunia
Neglecta,
Cum pauper expeditius
Et promptius

Ad bravium

Sarcina temporalium
Rerum currat abjecta.