Ia Laudem Praesulis.
196.

1. Excuset, quae vim intulit,

Virtutis praeminentia,
Si qua laudator obtulit,

Quae factis sunt imparia,
Non enim mihi detulit

Affectus mei copia,
Cum me jactare compulit

Contra torrentem brachia.

2. Quae formae vitae congruit,

Mores informat opera,
Lingua subjectos instruit,

Egentes pascit dextera,
Quam sancta vox elicuit,

Aurem impregnat litera,
Visus lasciva respuit,

Mens contemplatur supera.

3. Mentis fugat a limine

Fastus omnis rubiginem
Et in poenae libramine

Servat hunc juris ordinem,
Quod dum pensat in homine

Conditoris imaginem,
Ex innata dulcedine

Citra jus punit hominem.

4. Quem dignatur affectibus

Tuto potitur litore,
Nullis raptatur fluctibus

Fune retentus ancorae,
Beat amplis reditibus,

Quos erexit de stercore,
Et exsolvit laboribus

Sortem cum multo foenore.

5. O si facta discerneres,

Quorum metitur exitum,
Non solum sibi crederes,

Sed toti mundo genitum;
Quo plus suum disquireres,

Plus abundaret meritum,
Fontem prius ebiberes,

Quam inanires spiritum.

6. Quia nec metu frangitur,

Nec favore, nec pretio,
Cum soli sibi creditur

Pastoris assignatio,
Virtus, non genus quaeritur,

Non census, sed religio,
Nec ab eo praeficitur

Nisi dignus officio.