194.

De Dignitate Sacerdotum.

1. Sacerdotes Dei,

Deum benedicite.

Laudes ejus
ei digne solvite,

Laudate eum semper
oris, vocis studio.

In ortu diei

ad laudandum surgite,
Non ab ejus

laude requiescite,
Cantate Deo novum

carmen cum tripudio,

Huic soli jubilate

mentis cum laetitia,
Illi vos omnes inclinate,

a quo procedit gratia,
Eum exaltate

super sidera,
Die ac nocte narrate

ipsius mirabilia,
Nam incessanter,

sacerdotes Domini,
Cantate, jubilate

ejus sancto nomini.

2. O vos sacerdotes,

Clara mundi lumina,

Universi

orbis sunt regimina

In potestate vestra,
terrena, coelestia.

Quantae et quales dotes,
gratiarum flumina

Vobis dantur,
dum coelorum agmina

Adsistunt, in altari,
impendunt obsequia.

Gens sancta, janitores

vos coelestis patriae,
Vos praeelecti ab aeterno

dispensatores gratiae,
Angeli Dei,

largitores veniae,
Nulla resistit in inferno

vestrae clavis potentia;
O quam miranda

sacerdotum dignitas,
Quos exaltavit, confirmavit

summa deitas.

3. Qui coelorum regem
tractas tuis manibus,
Quem pro immundo

saepe libas scelere,
Qui sumis carnem Christi,
summa jungens infimis,

Observare legem
stude totis viribus,

A mortali

sis immunis vulnere,

Sis mundus, ne te mundus
suis damnet vitiis.

Dei sacerdos, universis

virtutis praebe speculum,
Ad plebis curam

dignum monstres oculum,
A te expulsis et extersis

cunctis te redde sedulum,
Nam si digne

tractas hoc mysterium.
Tunc gaudebis, possidebis

vitae praemium.