168.

Altercatio cordis et oculi.

1. Quisquis cordis et oculi

Non sentit in se jurgia,
Non novit, qui sint stimuli,

Quae culpae seminaria,
Causam nescit periculi,

Cur alternent convicia,
Cur procaces et aemuli

Replicent in se vitia.

2. Cor sic affatur oculum:

Te peccati principium,
Te fomitem, te stimulum,

Te voco mortis nuntium;
Tu, domus meae janitor,

Hosti non claudis ostium,
Familiaris proditor

Admittis adversarium.

7. Dum sic uterque disputat

Soluto pacis osculo,
Ratio litem amputat

Definitivo calculo;
Reum utrumque reputat,

Sed non pari periculo,
Nam cordi causam imputat,

Occasionem oculo.

3. Nonne fenestra diceris,

Qua mors intrat ad animam?
Nonne, quod vides, sequeris

Ut bos ductus ad victimam ?
Cur non saltem, quas ingeris,

Sordes lavas per lacrimam V
Aut quare non erueris,

Mentem fermentans azimam V
4. Cordi respondet oculus:

Injuste de me quaereris,
Servus sum tibi sedulus,

Exsequor, quidquid jusseris.
Nonne tu mibi praecipis

Sicut et membris ceteris?
Non ego, tu te decipis,

Nuntius sum, quo miseris.

5. Cur damnatur apertio

Corpori necessaria,
Sine cujus obsequio

Cuncta languent officia?
Si quae fiat irreptio,

Cum sim fenestra vitrea,
Si, quod recepi, nuntio,

Quae putatur injuria?
6. Addo, quod nullo pulvere

Quem immittam pollueris,
Nullum malum te laedere

Potest, nisi consenseris.
De corde mala prodeunt,

Nibil invitum pateris,
Virtutes non intereunt,

Nisi culpam commiseris.