190.

De malis Monachis.

1. Ego, mundi

timens naufragium
Et mundanis

involvi fluctibus,
Fugi tandem

ad monasterium
Quasi portum

salutis omnibus;
Heu Charybdis

elapsus faucibus
Et attractu

vitato Syrtium,
Modo timens

majus exitium
Circumfundor

Scylleis canibus.
2. Monachalem

assumens habitum
Evasisse

putavi vitia,
Sed, quod erat

prius absconditum,
Modo patet,

fraus et malitia;
Nisi Dei

succurrat gratia,
Factus ero

tamquam vas perditum
Et reversus

canis ad vomitum,
Sed retrorsum

nulla vestigia.

3. Non hoc tamen

dico, quod saeculi
Sint amanda

cuiquam flagitia
Nec ad morem

vivendum populi,
Sed ubique

pugna pro patria;
In mundo

sunt acroceraunia,
Et hic latet

caverna reguli,
Sed non fiunt

Christi discipuli,
Nisi crucis

ferant supplicia.
4. Religio

fuit antiquitus
Jejunium

et contemplatio,
Modo non sic,

sed regnat ambitus,
Fastus, livor,

murmur, detractio,
Hypocrisis

et superstitio;
Sed monachum

non facit habitus
Nec cervicis

pronae circuitus,
Sed caritas

et conversatio.

5. Haec est ficus

siccanda penitus,
Fructu carens

umbrosa folio,
Vere fandi

vasa interitus
Inceperunt

a sanctuario;
Naburzadan

jacet imperio
Hierusalem

eversa funditus,
Ergo tantum

dolor et gemitus
Restat bonis

et lamentatio.

6. Non Ebrei,

dico, sed ebrii
Redierunt

ad ollas carnium,
Hos affligunt

item Aegyptii
Redactos ad

luti servitium;
Plora, Rachel,

noli solatium,
Quia tibi

jam non sunt filii,
Ceciderunt

in ore gladii
Sicut olim

per adulterium.