301.

Planctus Christi de malis praesulibus.

1. Quid ultra tibi facere,

Vinea mea, potui?
Quid potes mihi reddere,

Qui pro te caedi, conspui

Et crucifigi volui?
Et tu pro tanto munere
Baptismi fracto foedere

Praesumis vice mutui
Me rursus crucifigere

Et habere hostem tui.

2. Existimasti temere

Et me et mundo perfrui,
Non possunt mihi vivere,

Qui non sunt mundo mortui;

At tu, quas sperni docui,
Non cessas opes quaerere
Relicto Christo paupere,

Et quam signari volui
Paupertatis caractere,

Mundano vacas luxui.

3. Verum a sanctuario

Prodit illa malitia,
Et a cleri contagio

Monstra creantur omnia,

Qui diffluit luxuria
Turpique marcet otio,
In apparatu regio

Facitque mutatoria
De meo patrimonio,

Qui sto nudatus hostia.

4. Quid quod ipsa religio

Crucem fert in angaria,
Et cum datur occasio,

Recurrit cum laetitia

Ad pepones et alia
Simulato negotio,
A plangentis officio

Redit ad saecularia,
Qui derelicto pallio

Fugerat ab Aegyptia.

5. Quasi non ministerium

Creditum sit pastoribus,

Sed regnum aut imperium,
Nondum praecinctis renibus
Vacuisque lampadibus

Usurpant sacerdotium

Pensantque lanae pretium
Et non curant de ovibus,

De quorum sanguis ovium
Requirendus est manibus.

6. Meum ire vicarium

Meis deceret passibus,

Meumque patrimonium
Meis dari pauperibus,
Non ignavis parentibus;

At in ovile ovium

Ingressi non per ostium,
Sed vel vi vel muneribus,

Quaesitis per flagitium
Abutuntur honoribus.