239 Caput XVII.

Cavendam jactantiam suadet cum aliis exemplis, tum potissimum apiculae; habere enim animam nostram 0293B suos volatus, quibus mundo facta superior, Deo aeternisque virtutibus jungatur. Has supra mundum esse docet exemplo Christi, ad cujus atque apostolorum imitationem animam urget. Ne tamen videatur exemplar sublimius, hortatur ut fiat Christi discipula, quo oratione adjuvetur: interim diligentiam adhibeat, ac vitia varia relinquat foris.

106. Ergo et tu si munera divina superfluere in te et redundare cognoveris, tuam metire virtutem, gratiam Deo redde, contemplationemque corporis, velut navis saburram suscipe; ne te in tantis mundi fluctibus jactantiae alicujus aura circumferat. Apis illa sapiens cum aeris motus suspectos habet, lapillis saepe sublatis, per inania se librat nubila; ne leve alarum remigium praecipitent flabra ventorum. 0293C Paulus et Barnabas putaverunt se gravari, cum cernerent adorari (Act. XIV, 12, 13) . Et tu cave, virgo, illius apiculae modo, ne alarum tuarum volatum aura mundi hujus extollat.

107. Habet enim anima volatus suos. Et ideo dictum est: Qui sunt isti, qui sicut nubes volant, et sicut columbae cum pullis suis (Esai. LX, 8) ? Habet ergo anima spiritales volatus, quae brevi momento totum percurrit orbem; liberae enim sunt cogitationes prudentium: quanto ad altiora et diviniora se subrigunt, tanto magis sine ullo terrenae molis impedimento feruntur. Itaque adhaerens Deo, et imaginis in se referens coelestis effigiem, ubi cursus suos ab equorum perturbatione placidaverit, in illum aethereum purumque locum plausu spiritalium 0293D evecta pennarum, despicit omnia quae in hoc mundo sunt: et aeternis intenta virtutibus, supra mundum labitur. Supra mundum enim justitia est, supra mundum charitas, supra mundum castitas, supra mundum bonitas, supra mundum sapientia: et si in hoc mundo sit, supra mundum tamen est.

0294A 108. Supra mundum erat justitia, cum omnia regna mundi et universam ejus gloriam diabolus offerret (Matth. IV, 8) . Supra mundum fuit, qui de mundo nihil attigit. Denique ait: Venit hujus mundi princeps, et in me, inquit, inveniet nihil (Joan. XIV, 30) . Discite ergo in hoc mundo supra mundum esse: et si corpus geritis, volitet in vobis ales interior. Supra mundum est ille, qui tollit Deum in corpore suo.

109. Sed Deum imitari non possumus. Imitemur apostolos, quos mundus odio habuit; quia 240 non erant de hoc mundo (Joan. XV, 19) . Hos imitare, hos sequere. Sed arduum putas humana virtute supra mundum ascendere. Bene asseris; nam et apostoli non quasi consortes, sed quasi discipuli sequendo 0294B Dominum, supra mundum esse meruerunt. Et tu esto Christi discipula, Christi aemula: et pro te rogat, qui pro illis rogavit. Non enim pro apostolis tantum, inquit, rogo; sed pro iis qui credent per sermonem eorum in me; ut omnes unum sint. Unum igitur nos esse vult Dominus, ut supra mundum simus omnes; ut una sit castitas, una voluntas, una bonitas, una gratia. His enim alitur et augetur animae volatus.

110. Ergo non pigrescamus, sed de terrenis consurgamus; ea est enim natura pennarum, ut agitando se virtutem capiant. Eo juvatur volatus, quo anima delectatur, quae si semper Deum sequatur, atque in domo Domini habitare desideret, et ejus delectatione pascatur, ac miraculis virtutum alatur coelestium; foris relinquet invidiam, quae extra chorum 0294C est angelorum, foris cupiditates corporis, quae templum Dei maculare non debent. Et ideo quoniam templum Dei sumus, materiales a nobis sollicitudines abdicemus.