165. De beata Maria V.

Stella maris, summo rutilans in cardine caeli,

Praemonstrat cunctis omne salutis iter.
Exsulibns patria, portus et litora nautis,

Qua luce Scilla latens nilve Charybdis obest.
Hanc stellam nostram si lunae comparo, fallor,

Comparo si soli, nec satis illud erit.
Stellarum stella est, lunae lux, gloria solis,

Fons lucis, mundi splendor, honoris honor.
Tota decens, tota pulcherrima, tota refulget,

In qua nil maculae, nil nisi labe carens.
Immortale decus, speculum virtutis, honestas

Morum, iustitiae norma, decoris apex.
Eclipsim nullam patitur, semperque serena

Luce micat facies, nubila nulla tegunt.
In qua virtutum fons est et splendor honesti,

Gratia plena Dei perpetuumque decus.
In qua post Christum mundi spes, lumen, asylum,

Vita, salus, virtus, gloria, laus et honor.
Cui caelum properat, undat mare, terra virescit,

Cui genus humanum laudibus invigilat.
Illa laborantes scylleo gurgite salvat,

Cuius virtute turbinis aura perit.
Illa fugat vitia, famulos virtutibus ornat,

Haec paradisiacas sola reformat opes.
Qua sine quid mundus, quid mundi gloria praestet?

Plangere, tristari, fiere, dolere, mori.