CAPUT VI.

Quod diffinitio nominis non est quid demonstrabile, sicut nec diffinitio rei.

Si ergo aliquis dicat quod diffinitio non semper demonstrat quid est res secundum quod quid est de re, sed aliquando demonstrat quid significat nomen, hoc est, nominis diffinitionem sive significationem, et sic demonstrat quid est aliquo modo : ostendemus quoniam diffiniens non demonstrat diffinitionem nominis sicut non demonstrat diffinitionem rei. Si enim non est nullo modo (negatio superfluit et est sensus) si nullo modo demonstratio erit ejus quod quid secundum quod quid est secundum substantiam et naturam : tunc forte dicet aliquis, quod sit alia diffinitio demonstrabilis quae est ratio sive diffinitio nominis idem significans, hoc est, quae est de nominis significatione.

Sed talem diffinitionem esse demonstrabilem inconveniens est. Primum quidem inconveniens quod ex hoc sequitur, est quod secundum hoc non substantiarum (hoc est, eorum quae non sunt) esset diffinitio : eo quod contingit per nomen significare ea quae non sunt sicut ea quae sunt, sicut significatur hircocervus et chimaera : cum autem demonstratio necessariorum sit, et per diffinitiones proprias, patet quod talium non est diffinitio quae medium sit demonstrationis vel conclusio.

Amplius secundum inconveniens quod ex hoc sequitur, est quod omnes rationes et orationes erunt vel habebunt diffinitiones : quia omnes sermones possunt significari per nomen aliquod positum, de quo detur diffinitio quae dicat nominis significationem. Ex hoc sequitur quod omnis nostra locutio et disputatio essent termini sive diffinitiones : quod falsum est : et secundum hoc Illas (hoc est, Trojanae historiae) esset diffinitio : quiadicitur quod hoc nomen Ilion, Trojanam historiam significat per materiam : quia principale quod tangitur in historia illa, fuit turris Ilion quae cecidit.

Amplius a signo probatur idem : neque una enim scientia (hoc est, nulla) de omnibus sic procedit demonstrando, quod demonstret quod hoc nomen vel illud per suam significationem significat quod quid est: neque ipsae scientiae demonstrativae tales assignant diffinitiones, quae sint nominum significationes. Ex quo concluditur quod diffinitio vera non est ex his. Adhuc autem jam habitum est ex praemissis, quod diffinitio nihil demonstrat et quod non demonstratur quod quid est : neque diffinitione, neque demonstratione cognoscere est quod quid est: si enim diffinitione cognosceretur, esset diffinitionis diffinitio : si autem demonstratione, tunc oporteret quod alia diffinitio esset medium quo probaretur diffinitio esse diffinitio : et hoc jam in ante habitis improbatum est.

Posset tamen hic quaeri, an hoc verum sit semper, quod ante quid est oportet semper scire quia est ? Et an oporteat

quia est praecedere in re et in actu vel in anima ? Et qualiter hoc sit quod dictum est, quod non simul scitur quid et quia. Sed ad hoc jam satis dictum est, quod quia praecedit quid secundum quod res est vere in suis principiis, quamvis non sit in actu vel in anima : et secundum hoc quia semper praecedit quid : et ex his aliquis venatur ex diffinitione inquirens ex quibus principiis et qualiter : et hoc modo non aliter praescire oportet quia ante quid est : et super talia ponitur et fundatur demonstratio, et non super alia quae tantum sunt in sensu per partes, quas componendo conjungit anima, ut chimaera, nomina habent significantia id quod est in anima : ad ea enim quae sunt in anima, voces habent primam relationem sive compositionem, eo quod voces sunt notae eorum quae sunt in anima. Et secundum hoc quod sunt ponitur ratio eorum : sed haec non est ratio vel diffinitio super quam fundetur demonstratio. Dicendum quod quia est per medium accidentale potest haberi ante quid est, ut dictum est : sed si quia est probetur per medium essentiale, hoc non erit diffinitio, et ratio quia est et quid est simul scientur: et hoc expresse dicit Commentator. Et tunc cum scitur per medium essentiale, tunc etiam non simul aliquo modo : quia non aeque immediate sequitur utrumque ex demonstratione : quia non sequitur ex demonstratione tali immediate : et tunc cognoscendo si est per essentialia, percipitur et colligitur diffinitio ipsius.

Ad intelligendum autem quod quaeritur a quibusdam, utrum eorum quae non sunt, possit esse demonstratio, vel diffinitio, vel scientia ? Notandum est quod impossibilium quidem nullo modo existentiam habentium, nec in se, nec in causis suis vel principiis, non potest esse diffinitio, vel demonstratio, vel scientia demonstrativa : sed possibilium, et jam in suis causis et ordine principiorum suorum essentialium, potest esse diffinitio et demonstratio et scientia, ut de eclipsi fn- tura, et ortu et occasu stellarum, et aliorum similium: et planum hoc est ex dictis. Et si dicat aliquis quod sciens quid, scit ipsum esse: jampatet responsio, quod scit ipsum esse in suo ordine suorum principiorum, ut dictum est. Et exhoc patet, quod nullo homine existente haec adhuc vera est, homo est animal. Sed de talibus multa in antehabitis libris dicta sunt. Objiciunt tamen quidam etiam de impossibilibus, sicut de hac, vacuum est locus privatus corpore, et chimaera est opinabilis : haec enim nunquam esse possunt : et tamen istae locutiones videntur esse verae. Sed ad haec et omnia talia dicendum, quod talia per partes ad minus significantur a natura, sed componit ea anima : et ideo sicut talia habent nomina et significationes et diffinitiones secundum quod sunt in anima componente, quae tamen referuntur ad naturam, et sic sunt verae locutiones, vacuum est locus privatus corpore : quia per separationem alicujus corporis a loco accipit anima separabilitatem cujuslibet, et sic locum sive spatium sine corpore. Et sic non entium extra animam aliquo modo est esse, et impossibilium aliquo modo est acceptio secundum naturam componentem ea quae in natura composita non sunt.