Lectio 1

In quo duo intendit Hieronymus exprimere, scilicet auctorem evangelii, et ostendere quod ei scribere hoc evangelium competebat.

Dividitur ergo in duas partes.

Primo ergo describit ioannem quantum ad vitam; secundo quantum ad mortem, ibi hic est ioannes.

Circa primum duo facit.

Primo describit auctorem operis, quantum ad dona in vita sibi collata; secundo ex illis ostendit idoneitatem ad evangelium conscribendum, ibi denique manifestans in evangelio.

Circa primum duo facit.

Primo ostendit praeconia auctoris; secundo probat, ibi cui virginitatis in hoc duplex testimonium datur in evangelio.

Describit enim auctorem quantum ad nomen, dicens hic est ioannes, in quo gratia; I Cor. XV, 10: gratia dei sum id quod sum. Secundo quantum ad officium, cum dicit evangelista; Is. XLI, 27: primus ad sion dicet: ecce adsum, et ierusalem evangelistam dabo. Tertio quantum ad dignitatem, cum dicit ex discipulis domini; Is. LIV, 13: ponam universos filios tuos doctos a domino.

Quarto quantum ad castitatis virtutem, cum dicit qui virgo. Quinto ab electione est electus a domino; infra XV, 16: non vos me elegistis. Sexto a modo vocationis, cum dicit, quod de nuptis vocavit, ab illis scilicet nuptiis ad quas est invitatus iesus cum discipulis suis, ubi mutavit aquam in vinum.

Sed contra est, quod dicitur matth.

C. VI, 21, quod vocatus est cum Iacobo fratre suo de navi, non autem de nuptiis.

Ad quod dicendum est quod diversae fuerunt vocationes apostolorum. Primo enim vocati fuerunt ad familiaritatem christi, sed ultimo vocati ad discipulatum, quando scilicet relictis omnibus, secuti sunt iesum. Quod ergo Hieronymus dicit, intelligendum est de prima vocatione, qua ioannes ad familiaritatem christi de nuptiis est vocatus; quod vero matthaeus dicit, intelligendum est de ultima vocatione, qua de navi vocavit cum Iacobo fratre suo, quando scilicet relictis omnibus, secutus est christum.