Lectio 4

Supra dominus petiit discipulorum conservationem, hic petit eorum sanctificationem et primo petit eorum sanctificationem; secundo sanctificationis assignat necessitatem, ibi sicut tu me misisti in mundum; tertio insinuat huius sanctificationis inchoationem, ibi et ego pro eis sanctifico meipsum.

Dicit ergo: sic petii quod serventur a malo, sed hoc non sufficit nisi perficiantur in bono; Ps. XXXVI, 27: declina a malo, et fac bonum. Et ideo, pater, sanctifica, idest perfice, eos, et sanctos fac. Et hoc in veritate, idest in me filio tuo, qui sum veritas, supra XIV, 6, quasi diceret: fac eos participes meae perfectionis et sanctitatis.

Et ideo addit sermo tuus, idest verbum tuum, veritas est, ut sit sensus: sanctifica eos in me veritate, quia ego verbum tuum sum veritas.

Vel sanctifica eos, immittendo eis spiritum sanctum; et hoc in veritate, idest in cognitione veritatis fidei et tuorum mandatorum; supra VIII, 32: cognoscetis veritatem, et veritas liberabit vos. Nam per fidem et cognitionem veritatis sanctificamur; Rom. III, 22: iustitia enim dei per fidem iesu christi, in omnes et super omnes qui credunt in eum.

Et ideo subdit sermo tuus veritas est: quia scilicet veritas sermonum dei nullam habet falsitatem admixtam; Prov. VIII, 8: recti sunt sermones mei, non est in eis pravum quid neque perversum. Et quia sermo eius docet veritatem increatam.

Vel aliter. In veteri testamento erat modus loquendi, quod omne quod deputatur cultui divino, dicitur sanctificari; Ex. XXVIII, 1: applica ad me Aaron fratrem tuum cum filiis suis de medio filiorum Israel, ut sacerdotio fungantur mihi. Dicit ergo sanctifica, idest deputa quasi per modum sanctificationis, eos in veritate, idest tuae veritati praedicandae: quia sermo tuus, quem debent praedicare, veritas est.

Et necessitas sanctificationis subditur cum dicit sicut tu me misisti in mundum, ita et ego misi eos in mundum; quasi dicat: ad hoc ego veni ut praedicarem veritatem, infra XVIII, 37: in hoc natus sum...

Ut testimonium perhibeam veritati: ita et ego misi discipulos ad veritatem praedicandam; Mc. Ult., 15: euntes in mundum universum, praedicate evangelium omni creaturae. Necesse ergo habent quod in veritate testificentur; infra XX, 21: sicut misit me pater, et ego mitto vos.

Sed debent sanctificari non solum propter officium ad quod deputantur, sed quia iam inchoata est per me; unde dicit et pro eis ego sanctifico meipsum.

Secundum Augustinum enim sciendum est, quod in christo est duplex natura: sed quantum ad divinam christus est sanctus per essentiam, quantum vero ad humanam christus est sanctus per gratiam, quae derivatur a divina natura. Dicit ergo secundum divinitatem sanctifico meipsum, assumendo carnem pro eis: et hoc, ut sanctitas gratiae, quae est a me deo in me homine, derivetur a me eis; quia de plenitudine eius omnes accepimus; supra I, 16. Ps. Cxxxii, 2: sicut unguentum quod est in capite, christi quod est deus, quod descendit in barbam Aaron, idest in humanitatem, et ab hac, descendit in oram vestimenti eius, idest in nos.

Vel aliter, secundum chrysostomum, rogavit ut sanctificarentur sanctificatione spirituali. In veteri autem testamento erant iustificationes carnales; Hebr. IX, 10: iustitiis carnis usque ad tempus correctionis impositis. Sed illae erant figurae spiritualis sanctificationis, quae tamen fiebant per aliquod sacrificium; et ideo ad sanctificationem discipulorum competebat fieri aliquod sacrificium. Et hoc est quod dicit: ut sanctificentur ipsi, ego iam sanctifico me; idest offero me sacrificium; hebr.

C. IX, 14: obtulit semetipsum deo; ibid. XIII, V. 12: propter quod iesus, ut sanctificaret per suum sanguinem populum, extra portam passus est. Et hoc in veritate, non in figura, sicut in veteri testamento.