BALTH. CORDERII, S. J. INTERPRETATIO.

Quodnam est igitur initium sacrosanctae augustissimorum observationis mandatorum ? Ea quae ad caeterorum cum sermonum tum operum sacrorum quam expeditissime nostras animales efformat affectiones, quaeque nobis ad supercaelestis otii fruitionem viam sternit, sacrosanctae, inquam, ac divinissimae regenerationis nostrae traditio. Ut enim inclytus Praeceptor noster ait, primo quidem mentis ad divina motio, Dei est dilectio : sacrae vero dilectionis in sacrosancta divinorum praeceptorum observatione progressus primus, est ineffabiiissima divini nostri status laDricatio.

Cum enim divinus hic status sit quaedam nativitas divina, numquam sane intellexerit, nedum fecerit, quidquam rerum divinitus traditarum, cui ne ipse quidem status hic divinitus afflatus sit.

An non et nobis (humano modo loquimur) existentia primum opus est, ut deinde quae nostri fori sunt tractemus, cum quod nullo modo est, neque motionem neque substantiam omnino habeat, quod autem quoquo

quidem, ut aestimo, apertum : deinde autem divina divinae generationis inspiciendus symbola. Et mihi nullus imperfectus in contemplationem veniat. Etenim non solares fulgores infirmis pupillis intueri non periculosum, nec his quae supra nos sunt audere innocuum. Siquidem vera est juxta legem hierarchia, Oziam quidem quia sacra tractavit, subvertens, Core vero quia supra se sacris, Nadab et Abiud, quia profane propriis abusi sunt.