BALTII, CORDERll, S. J, INTERPRETATIO.

Dicimus itaque, divinae beatitudinis bonitatem, eamdem semper et eodem modo se habentem, beneficos lucis suae radios cunctis oculis mentalibus abundanter expandisse ; adeoque si spontanea mente praeditorum arbitrii libertas spiritale lumen deserat, a natura sibi insitas luci excipiendae vires amore pravi praecludens, praesenti quidem luci se subducit, haec tamen eam mi- recedentis, sed superlucentis ipsa tristis et convertens a currente deiformiter. Siquidem moderate ipsi dati visibili visiones supersiliet, et ad Ipsas semper suum vultum claritates obtueri fiducialiter audebit, lux quidem operabitur praeter lumen nihil,ipsa vero perfecta imperfecte concupiscens, eo quidem quo inobediens est, non etiam intelliget : humile vero inornate despiciens per seipsam restaurat. Verumtamen, quod quidem dixeram, benefice semper in intellectualibus vultibus divinum expansum est lumen, inestque ei recipere praesente eo, et semper ad divinam propriorum traditionem existente paratissimo Ad hanc divinus summus sacerdos formatur Imitationem, luciformes suae divinae doctrinae claritates copiose in omnes expandens, et ad venientem illuminare Dei imitator paratissimus est, non invidiose neque immunde priori apostasia immoderata quidquam semper usurus, sed divinitus semper provenientibus suis in lucem ductionibus hierarchice relucens in bono ornatu et ordine et analogia uniuscujusque ad sacra commensurationis.

Sed si quidem sanctae ordinationis est principium divinum secundum quod seipsos. cognoscunt sacri intellectus, ad consequens naturae visibile recurrens, in principio quidem quis quando est, ipse videbit et hoc accipiet primum ex respectu ad lumen sacrum donum. Qui autem bene propria lumini Impassibilibus oculis inspicit, ex non lucentibus quidem revertetur ignorantiae obscuris. Dei autem perfectissimam unitatem et participationem, qui imperfectus est, non ipse inde concupiscet : in brevi vero per ipsa sua prima, deinde adhuc priora, et per illa praestantia et perfecta, in sublimissimam divinam in ordine et sacre ascendet communionem. Hujus est or-

nime destituit, sed vel conniventem illuminat, atque aversanti benigne prorsus occurrit. Quod si mediocri instructa videndi facultate terminos transilierit, radiisque visum superantibus temere ansa fuerit obtueri, lux quidem nihil a se alienum faciet, verum ipsa perfectis imperfecte se ingerens, aliena neutiquam assequetur, mediocritate porro sua insolenter superbiens, sua culpa frustrabitur. Benigne tamen, ut dixi, divina lux mentalibus semper oculis patet, ejusdemque praesentis, et ad Deo dignam sui semper communicationem paratissimam, copiam habere licet. Ad hujus imitationem divinus antistes effingitur, lucidos divinae eruditionis radios super omnes luculenter explicans, et se accedentem Dei imitatione illuminandi promptissimus, nulla utens objurgatione, vel dira propter priorem defectionem vel intemperantiam Imprecatione, sed exemplo Dei,ad se accedentibus suis semper Illuminationibus pontificaliter affulgens cum decore atque ordine, et pro cujusque ad sacra capacitatis ratione.

Sed quoniam divinum Numen sacrae disciplinae principium existit , qua sanctae mentes in sui deveniunt cognitionem ; quisquis ad Insitum naturae lumen recurrerit, principio quidem quis tandem ipse sit videbit, hocque lucis accessione munus sacrum referet ; porro qui propria sua recte irreflexis oculis considerarit, abditas quidem Ignorationis sui tenebras eliminabit perfectissimae tamen Dei unionis et participationis adhuc exsors, ejusdem desiderio sponte non afficietur; sed sensim primum a propriis ad potiora, et ex iis ad potissima, nec non perfectus jam in ordine, ad principalem Dei celsitudinem sacro quodam modo evehetur. Hujusce venusti sacri- natus, et sacri ordinis imago advenientis confusio, et eorum quae sunt secundum seipsum cognitio ad summum sacerdotem viae anadochum habens ducem. Eum vero sic ascendentem divina beatitudo in suam participationem recipit, et proprio lumine tamquam quodam ipsi signo tradit divinum perficiens, et communicantem divinorum partis et sacrae ordinationis. Quorum est symbolum sacrum a summo sacerdote advenienti donatum signaculum, et sacerdotum salutaris descriptio in salvatis eum connumerans, et memoriis sacris ponens apud eum anadochum, tamquam vivificae ad veritatem viae amatorem quidem, et consequentem ducis divini, non errantemque Deo traditis ductionibus se quantis manuductorem.

Sed non inest summe contraria simul participare, neque communionem quamdam ad unum habentem partitas habere vitas, si unus recipit firmam participationem, sed immensurabilem esse, et inordinabilem in omnibus uniformitate divisionibus. Quod quidem symbolorum traditio sacre expandens : advenientem velut priorem vitam exuens, et usque juxta illam habitus solvens ultimos, nudum et discalcea-:tum sistit, ad,occidua adspicientem, et manuum abrenuntiatione obscurae malitiae renuentem communiones, et ingenitum sibi dissimilitudinis habitum tamquam exspirantem, et universales confitentem ad deiformis contrarium abrenuntiationes. Sic omnino non detentum ipsum et absolutum factum, in conspectum transducit in divino lumine, statum et respectum futurum fore munde, in perfectissimo ex malitia reditu, promittens, et sacras ejus ad unum rationabili intuitu confessiones uniformi facto per veritatis amorem respiciens.

que ordinis argumentum est, accedentis verecundia, rerumque ad se spectantium cognitio, ad summum sacerdotem viae ducem nacta susceptorem. Sic adductum, divina beatitudo ad sui admittit communicationem propriaeque lucis, instar signi cujusdam, ipsum participat, Deo intimum reddens, ac consortem munerum divinorum, atque ordinis sacri ; quorum sacra est tessera, summi sacerdotis accedenti datum signaculum, nec non salutaris descriptio sacerdotum salvandis eum. aggregans, atque sacris inserens monumentis una cum susceptore, tamquam salutiferae, ad veritatem viae : illum quidem, amatorem sincerum ac comitem ductoris divini ; hunc vero minime errabundum divinitus traditis institutionibus sequentis manuductorem.

Caeterum non licet summe contraria simul participare, neque communicationem aliquam cum uno habenti divisas habere vitas, si unius stabilem praeferat participationem ; sed exsortem esse decet expertemque omnium uniformitatis divisionum : id quod signorum traditio sacra innuit, dum accedentem priori quodammodo vita exuens, et ad extremos usque allectus exspolians, nudum et discalceatam statuit versus occidentem spectantem, nec non manuum rejectione tenebricosae malitiae communionem abnuenteni, atque agitatum sibi dissimilitudinis statum quodammodo efflantem, totalesque profitentem deiformitati adversantium abrenuntiationes. Sic omnino ipsum affectus jam expertem exsortemque traducit ad orientem, divinaelucis statum illi adspectumque,omnimoda malitiae fuga, fore purum annuntians ; ipsumque sacrosanctis, cum uno totali conspiratione, professionibus uniformem effectum, vere amanter suscipiens.