DIVISIO ET EXPOSITIO TEXTUS.

Humanam naturam, etc.

Hic ponit theoriam eorum quae dixerat, et primo ejus quod dixerat de laude divinarum in nos actionum. Secundo divinam consecrationem et reverentiam circa ipsam, ibi (g 26), Laudans autem, etc. Et.quia actio quae in hoc sacramento commemoratur, est reparatio humanae naturae, ideo prima pars dividitur in tres partes. In prima ponit perditionem humanae naturae, secundo, reparationem per Jesum Christum, ibi (sig. 24) Divinae autem etc .ln tertia adaptat ad propositum, ibi (sig. 25), Divina veto mutatio, etc. . Circa primum quinque, dicuntur, scilicet quomodo cecidit et in quod, et quae fuit causa casus, et quid consecuta est

per casum, et quod vulnerata est peccato originali, et quod superaddita sunt multa alia ex hoc.

Dicit ergo, quod humanae naturae in principio suae institutionis ex bonis divinis cecidit in vitam passibilem, et in mortem : per hoc enim quod transgressus est legem Dei sibi positam, sequens proprios motus et diaboli subjectiones,

traditus est ex suo peccato in potestatem eorum quibus consentivit, ut scilicet sit servus peccati : et ideo pro vita aeterna, qua scilicet poterat non mori, consecutus est mortalem vitam, quae scilicet necessitati mortis addicta, et ut incurrat finem mortis, qui competit principio suae factionis, quo est compositus ex contrariis : et etiam ex vita qua ducebatur in supernis, scilicet in caelum, decidit in terram, et passibilis facta est, et errans a via recta mandatorum Dei, vulneratus est peccato originali, et subjectus daemonibus, quorum tyrannide in plurima peccata devenit. Multum passibilis vita, et finis corrumpentis mortis suscepit humanam naturam ex divinis bonis, sic quod poterat non mori, etiam non peccare, ex his quibus Deo similis erat : consequenter enim humana tradidit per consensum se recalcitrantem, id est, repugnantem vivifico jugo, id est, divino praecepto ex transgressione sacrae legislationis in paradiso, tradidit, dico, scilicet propriis motibus et seductionibus inimicis, id. est, ab inimico, contrariis divinorum bonorum, id est, praeceptorum et virtutum, et hoc perdita apostasia, id est, per apostatas, ea bonitate quae vere est. Ipsa habens .proprium principium incorruptibilibus generationibus, id est, per sua principia, quibus componitur, scilicet couti merito ducta est ad finem consequentem, id est, convenientem principii.

Ex hoc patet, quod homo in primo statu fuit immortalis, non per immortalitatem naturalem, sed per gratiam : quam-.vis aliqui contradicant, dicentes quod fuit compositus in summa aequalitate contrariorum, ita quod unum non poterat agere in aliud. Sed hoc est impossibile : quia in mixtione oportet esse aliquod contrarium praedominans, aliter enim non consequeretur mixtionem forma una. Praeterea, cum remaneant elementa secundum primum esse, oporteret quod remanerent virtutes elementorum : et sic necessario secundum naturam esset actio et passio et corruptio. Ex vita sursum ducente, quia ex illo statu transivit in terram extremitatem contrariam : terra enim est infimum, et caelum in quod assumendum erat, supereminet omnibus : vulnerata

est peccato originali, sicut legitur Luc. x, 33 et seq. de Samaritano, multitudinibus, id est, daemonibus, oblita est, id est, decepta est. In non subsistentias, id est, peccata quae nihil sunt.

Ipsis autem, etc. Alia translatio sic habet, " Illis autem crudeliter secundum " propriam crudelitatem abeuntibus, ad " consummationis et destructionis mise- " rabiliter incidit periculum. "

24

Divinae autem bonitatis maxima humanitas, per seipsam operatricem nobis divinitus non induravit providentiam, sed in veritate in participatione quae secundum nos sunt, facta est omnium sine peccato ad humile nostrum unificata , cum propriorum inconfuso et immaculato perfectissime habitu, ad se nobis communicationem tamquam congenitis de caetero donavit, et propriorum recepit participes bonorum.

Verum Dei principalis bonitatis infinita benignitas bencvole per se nostri curam gerere non destitit, sed nostrorum omnium vere facta particeps, absque peccato, humilitatique nostrae unita, salvo proprietatum suarum statu, eoque prorsus inconfuso et inviolato, cujus etiam nobis, utpote congeneis, consortium dedit, nosque bonorum suorum participes declaravit, apostaticae nimirum turbae imperio, quod

Apostaticae quidem multitudinis, sicut secreta traditio habet, quae circa nos est, destruxit potentiam, non per virtutem superans : juxta vero mystice traditum nobis eloquium, in judicio et In justitia. Quae autem secundum nos sunt, ad contrarium omnino benigne reparavit. Quod enim juxta animum nostrum obscurum est, implevit diviti et divinissimo lumine, et deiformibus ornavit informe pulchritudinibus : animae vero habitaculum in perfectissima salute tantum decidentis nostrae essentiae, pollutissimis passionibus et corrumpentibus maculis liberavit : renovationem nostram supermundanam ostendens, et multam perfectionem divinam in ipsis ad eam nostris sacris, secundum quod possibile est, similitudinibus.