DIVISIO ET EXPOSITIO TEXTUS.

De dicta autem oratione, etc.

In parte ista Dionysius redit ad propositum, et dividit in partes duas. In prima complet theoriam orationis ab Episcopo factae. In secunda ponit theoriam eorum quae consequuntur orationem, ibi (sig. 18), Sed redeamus in dictae, etc.

Prima dividitur in duas. In prima complet theoriam orationis. In secunda ostendit quare solus sacerdos orationem dicit cui omnes intendunt, ibi (sig. 17), Alii autem sic in summos, etc.

Prima autem pars dividitur in paries duas. In prima ostendit, quod oratio summi sacerdotis est de his quae scit Deo accepta. In secunda ostendit ipsi inesse virtutem discretivam ne petat quod non est petendum, ibi (sig. 15), Non enim summus sacerdos. etc.

petit illa compleri, indulgerique iis qui pie vixerint sacra praemia, simulque semetipse benigne conformans ad imitationem Dei, non secus aliis quam sibi ipsi dona poscens ac gratias ; sciens item promissiones Dei esse infallibiles, praesentibus etiam aperte declarat, illa quae ab eo jure sacro postulantur, prorsus eventura illis, qui secundum Deum vitam consummarint.

Dicit ergo primo, quod de oratione quam facit Episcopus supra mortuum, oportet eum dicere ea quae per Apostolos in ipsum devenerunt.

Deinde dicit, quod Episcopus debet aliis explanare sacram Scripturam : nullus autem docere potest quod nescit: ergo oportet eum scire sacram Scripturam. Dicitur autem in ea, quod sancto viventibus redditur a divina justitia secundum dignitatem suae vitae : et quamvis in eo sint aliquae maculae ex infirmitate humana adhaerentes (quia nullus est in hac vita sine sorde peccati) non tamen sibi ea imputat divina bonitas ex misericordia : ergo hoc scit summus sacerdos Deum velle, et ideo petit ut non obstantibus peccatis illis, statim defunctus consequatur id quod sibi debetur, ne scilicet differatur gloria sua propter peccata illa levia : et in hoc conformat se Deo dum procurat precibus aliorum salutem, ut ostendat etiam divinas promissiones esse veras, et quod sancti consequuntur illas : aliter enim frustra a peteret eas impleri, si Deus non decrevisset implere.

De dicta oratione specialiter, cum in communi dictum sit, quod orationes sanctorum valent in justis : vel ponit primum dictum referri ad orationes, quae fiunt pro mortuis. Dormienti, id est, mortuo : ducibus, id est, Apostolis : dicere : alia littera, " discere. "

Explanator, quia legem requirent ex ore ejus, ut dicitur Mala. II, 7. Justificationum, quibus pro meritis reddit unicuique, vel etiam justi fiunt: omnipotentis : nostra littera " exercituum " habet. Jugis, id est, legibus, despiciente, id est, non imputante, humanitatis, id est, motivo benignitatis, ingenitas, quia ex corruptione fomitis in nobis quasi inevitabiliter causatas, maculas, scilicet venialia peccata : ut eloquia, Job, xv, 14 : Quid est homo, ut immaculatus sit ? Et I Joan. I, 8 : Si dicimus quoniam peccatum, etc. : continuo, id est, statim, orat enim ne differatur gloria debita, et sic oratio ejus non valet pro his qui in inferno sunt, sed qui in purgatorio, in Dei imitationem, qui nostram salutem vult et operatur, efformatus, id est, conformatus, expetens,

per orationem donatas gratias aliorum a se, id est, aeterna praemia, quae in tantum gratiae sunt, in quantum ea non possumus mereri nisi per dona Dei : unde et dona recte dicuntur, sicut proprias eis : quia ex quo jam meruerint per suscepta, efficiuntur eis debita divina per promissiones : vel sicut proprias suas, quia est sollicitus de salute aliorum non tantum de sua : praesentibus, id est, sanctis qui vivunt et offerunt, manifestans quia expetenda ab eo quaecumque petitio secundum legem sacram, id est, quae legi consonat, erit omnibus consummatis, etc. id est, adimplebitur in omnibus qui. in sancta vita sunt mortui.

15