DUBIUM.

Est ergo quaestio quare hoc sacramentum singulariter dicatur communio. Et ad evidentiam litterae quaeratur de hac eadem quaestione.

1. Videtur enim, quod non debeat dici simpliciter communio. Proprium enim generis excedit speciem, et non potest

dici de ea ut proprium sibi : sed communio est proprium conveniens sacramento in genere : ergo non debet specialiter dici de Eucharistia. Probatio minoris : Sanctorum communio dicitur in quibus sancti communicant, sicut sumitur in symbolo, " Sanctorum communionem : " sed in sacramentis omnes sancti communicant : ergo videtur quod omne sacramentum sit communio.

2. Praeterea, Excommunicatio opponitur communioni : sed per excommunicationem non tantum excluditur quis ab Eucharistia, sed etiam ab aliis sacramentis, et quibusdam aliis, sicut a consortio mensae et salutationis : ergo communio non tantum continet in se Eucharistiam, sed etiam omnia alia.

3. Si dicatur, quod dicitur communio, quia multos revocat ad unum commune, hoc etiam convenit aliis sacramentis,imo magis : habitum enim est supra, quod in baptismo separatur per abrenuntiationem ab omnibus nequitiis et daemonibus.

4. Praeterea, Communicare videtur esse dilectionis : dilectio autem virtus est : ergo communio videtur potius esse virtutis quam sacramenti actus.

Solutio. Dicendum, quod propter tria specialiter hoc sacramentum dicitur specialiter communio, propter effectum communionis, propter id in quo communicatur, et propter communicantes. Esse enim effectivum communionis secundum speciem visibilem soli isti sacramento convenit: " est enim sacramentum, sicut dicitur in IV Sententiarum, ejus rei " causa cujus imaginem gerit : " unde causalitas sacramenti per se non extenditur ultra suam significationem : in speciebus autem istius sacramenti significatur communio quae est unio multorum in uno, scilicet in pane et vino, ex multis enim granis conficitur panis, et ex multis uvis colligitur vinum : et ideo per se causat communionem : in nullo autem aliorum sacramentorum species componitur ex multis concurrentibus in unum : et ideo non significant communionem, nec causant eam nisi secundum accidens, scilicet secundum quod consequitur gratiam quae est res cujuslibet sacramenti. Illud autem unum in quo omnes communicantes uniuntur, est Christus secundum divinitatem et secundum humanitatem, et haec est res contenta hujus sacramenti. Communicantes vero sunt fideles qui sunt corpus mysticum, et haec est res hujus sacramenti non contenta, sed significata : et ideo dicitur communio, quia complectitur in se omne quod exigitur ad communionem : quod non est in aliis sacramentis.

Ad primum ergo dicendum, quod communio non perficitur nisi secundum quod unum numero participatur a multis : in re autem contenta ipsius sacramenti, quod est corpus Christi verum, omnes uniuntur, sicut in eo quod est idem numero, quod ultimum est in quo sicut in fine colliguntur : et ideo communio perficitur in hoc sacramento : in aliis autem sacramentis non percipitur idem numero, sed eadem gratia specie, quae est ut dispositio ad perfectam communionem.

Ad secundum dicendum, quod excommunicatio non opponitur communioni, sed communicationi quae est in plus quam communio proprie sumpta, cum communicatio sit in participatione unius cum altero quocumque modo, vel simpliciter, vel ad tempus, secundum etiam quod a Philosopho dicitur quidam contractus, communio vero est in participando ad unum numero.

Ad tertium dicendum, quod per baptismum separatur quis a multis, tamen per ipsum non perficitur communio, quia non dat id quod est terminus motus, qui est de multis ad unum, sed tamen disponit ad illud.

Ad quartum dicendum, quod hoc sacramentum est maximae dilectionis, quia in eo est rememoratio dominicae passionis : nihilominus aliter est dilectio causa communionis, et aliter hoc sacramentum : dilectio enim facit communionem ut inclinans ad illam, sed hoc sacramen-

tum ut nos conjungens illi uno in quo omnes uniuntur.