DIVISIO ET EXPOSITIO TEXTUS.

Non enim summus, etc.

Hic ostendit, quod summus sacerdos habet discretivam virtutem, ne pro indignis petat, et primo ostendit hoc : deinde prohat per auctoritatem sacrae Scripturae, quod eorum est in discernendo sequi divinam determinationem, ibi (sig. 16), Sic et discretivas, etc.

Dicit ergo primo, quod cum summus sacerdos sit doctor divinae justitiae, non petit nisi quae Deo placent et quae a Deo promissa sunt: et ideo oportet quod sciat discernere sanctos ab immundis, ne immundis mortuis petat sanctorum praemia,

mysteriorum minime motus ; verum etiam quod impia petitione frustraretur, et a justo prorsus eloquio etiam ipse merito audiens : Petitis, et non accipitis, quia male petitis. Postulat itaque sanctus antistes ea quae sunt divinitus promissa, et accepta sunt Deo, omninoque largienda ; et affectum benignitatis suae clementissimo Deo ac praesentibus omnibus aperte declarans, quaenam bona sancti adepturi sint insinuat.

quae illis dare non vult Deus, ut illis promisit : si enim peteret pro talibus, peccaret contra gradum proprium, cujus dignitas est ut semper moveatur secundum Deum, et praesumptione attentaret in sacra quae indignis peteret, unde non exaudiretur : et ideo semper petit quae Deo placent, et quae ab ipso donata sunt : unde cum petit pro sanctis, ostendit affectum suum conformem divinae voluntati, et quod promissa complenda sunt in sanctis.

Non enim, ac si diceret, quod propter hoc manifestat, quia non peteret nisi quae Deo placerent. Propheta, id est, Doctor, justitiae, quae secundum merita hominibus reddit, immundis, id est, damnatis in inferno : quoniam ipse pontifex movendus in omnibus : alia translatio, motus a principe perfectionum, scilicet Deo, id est, qui in omnibus debet sequi divinam ordinationem, non solum in hoc, id est, propter hoc, sed et faceret contra dignitatem sui gradus ordinis, et non solum superbe, id est, praesumptuose, auderet quid hierarchicorum, id est, attentaret excedere hierarchiae actiones, dum proprio nutu eis uteretur, non secundum quod a Deo ordinatum est, non solum peccaret propter dicta, sed etiam quia non consequeretur suam injustam orationem, qua damnatis praemio justorum peteret: ipse, dico, audiens a justo eloquio non immerito, id est, non irrationabiliter tantum, Petitis, etc. Jacobi, IV, 3. Expetit, dico, et ostendens haec scilicet

esse amabilia Deo, proprio habitu, id est, affectione, deiformiter Deo amico bonorum, suus enim affectus est deiformis, in hoc quod appetit bonum sicut Deus etiam aliis, ut supra, et manifestans praesentibus sanctis, etc, vel dona futura.

16