BALTH. CORDERII, S. J, INTERPRETATIO.

Hoc modo Moyses, cum esset legalium collator caeremoniarum, fratrem suum Aaron, quantumvis Deo charum, sacerdotioque dignum, non prius ad sacerdotalem ordinem promovit, quam ad id divinitus excitatus, sub summo rarchice perfectionem perfecit. Sed, et divinus noster et primus sanctificus (factus est enim et hic propter nos humanissimus Jesus) non seipsum glorificavit, ut eloquia aiunt , sed qui locutus est ad eum: Tu es sacerdos in aeternum secundum ordinem Melchisedech . Propter quod et ipse in sacerdotalem consummationem ducens discipulos, et quidem subsistens ut Deus perfectionis princeps, tamen In sanctissimum suum Patrem et divinum spiritum perfectionis principalem retulit hierarchicae perfectionem, annuntians discipulis, ut eloquia aiunt: Ab Jerosolymis non recedere, sed exspectare promissionem Patris, quam audistis mei, quia vos bapti amini Spiritu sancto . Et quidem ipse discipulorum vertex, cum de ordinata sibi hierarchi ca decade in duodenarii discipulorum veniens sanctificaui consummationem, in divinitate electionem timidus reliquit dicens : Ostende quem eligam : et divina sorte divinitus ostensum in sancti duodenarii numerum recipit hierarchicum.

De divina autem sorte huic Matthiae data, alii quidem alia dixerunt, nec recte, ut aestimo : meum vero et ipse sensum dicam. Videtur enim mihi eloquia sortem nominasse divinum quoddam donum declarans illi hierarchico choro a divina electione ostensum. Propter enim aliquid divinum summus sacerdos non per seipsum motus debet sacerdotales facere perfectiones, sed Deo submovente eas hierarchice et caelitus perficere.

consecratore Deo sacerdotalem consecrationem pontificaliter celebraret. Quinimo divinus ille ac primus ordinis nostri collator (hoc enim munus sibi Jesus benignissimus in nostri gratiam assumpsit) non semet ipse clarificavit, ut eloquia testantur, sed qui locutus est ad eum : Tu es sacerdos in aeternum secundum ordinem Melchisedech. Quapropter etiam ipse dum ad ordinem sacerdotis discipulos promovebat, tametsi ut Deus consecrationis auctor existeret, simul tamen ad sanctissimum suum Patrem et Spiritum. Dei princi palem praecipuum sacrosanctae consecrationis munus referebat, praecipiens discipulis, ut eloquia testantur, ab Jerosolymis ne discederent sed exspectarent promissionem Patris, quam audistis, inquit, per os meum : quia vos bapti abimini Spiritu sancto. Quin et princeps apostolorum, una cum coaequali sibi ac pontificali decade, ad sacrum illum duodenarium discipulorum numerum implendum congregatus, summae Divinitati electionis munus reverenter cessit, cum ait: Ostende quem elegeris ; eumque quem divina sors designaverat sacro illi duodenario hierarchico annumeravit. Cum autem de divina illa sorte, quae divinitus super Matthiam cecidit, alii ab aliis, meo quidem judicio, non recte diversa senserint, meam ipse sententiam exponam. Mihi enim videtur Scriptura sortem appellare divinum illud munus, quo declarabatur choro hierarchico, quisnam divino suffragio electus erat : siquidem divinus pontifex nequaquam motu proprio sacros ordines conferre debet, sed ut decet pontificem eosdem instinctu Dei divinitus celebrare.