DIVISIO ET EXPOSITIO TEXTUS.

Dicamus ergo, etc.

Hic incipit ponere quid significent symbola baptismi prius positi, et primo quid significent ea quae fiunt circa introducendum, secundo de his quae fiunt circa baptizandum postquam introductus est, ibi (g 9, V), Sed non inest summe, etc.

Prima dividitur in tres. In prima ostendit qui significet praedicatio Episcopi. In secunda, quid ductio anadochi, ibi (sig. 8, IV), Sed si quidem sanctae, etc. In tertia, quid conscripto sacerdotum, ibi, Eum vero sic ascendentem, etc.

Circa primum, primo ponit signatum praedicationis quod est divinum lumen, omnibus se offerens, quod tamen per se recipere, non debet quis praesumere. In secunda ostendit quomodo praedicando Episcopus imitatur haec, ibi, Ad hanc divinus, etc.

Littera sic exponitur : Ergo ex quo invisibilia sunt scientia symbolorum, dicamus quomodo bonitas divinae beatitudinis semper est manens juxta eadem, quia non mutatur de. uno in.aliud, et quomodo ipsa sic sit, id est, similiter semper se habens, expendit copiose beneficos radios proprii, id est, sui luminis,

qui sunt causa omnis boni in creatura, in omnes vultus intellectuales, id est, in omnes mentes angelicas vel humanas. Ergo si quis, id est, si aliquis discesserit ab invisibili lumine, quantum ad theophaniam, quae est medium sub quo videntur divina, aut ab invisibilibus divinis in quae ducit lumen theophaniae, superbus per se potens, id est, superbe credens per se posse sine magistro accipere lumen divinum. Alia translatio habet, " spontanea propria voluntas, " id est, quod sua voluntate credit se posse in divina, amore malitiae, id est, mali, malum enim in quantum hujusmodi non desideratur, sed. in specie boni quod est sibi subjectum, et hoc fecerit intimans naturaliter virtutes divinas inspersas ei ad illuminandum, id est, praesumptuose se ingerens ad divina ulterius perscrutanda ex solis naturalibus, ipsa anima ejus tristis, id est, obtenebrata, et convertens id est, " avertens " (sic enim habet alia littera) se a currente, id est, ab occurrente sibi lumine deiformiter, id est, sicut decet divina, protendit, id est, deficit, vel " suspendit " secundum aliam litteram, luminis, id est, a lumine divino, praesentis, id est, praesente sibi, non recedentis, id est, recedenti ab ipso, sed super lucentis, id est, superlucenti : non enim privatur divino lumine, quia divinum lumen deserit eum, sed quia ipse se avertit, sicut qui claudit oculos ad. solem. Siquidem praesumptuosus ipse supersiliat, in superiora se erigens, non contentus sibi proportionatis, id est, transcendet visiones (alia translatio habet " terminos ") visibilis dati ipsi moderate, id est, proportionaliter sibi, et audebit fiducialiter, id est, praesumptuose obtueri ad ipsas claritates divinas super vultum suum, id est, quae sunt supra proportionem sui intellectus, lux quidem nihil operabitur praeter lumen, quia non faciet tenebras in ipsa anima, ipsa vero praesumptuosa anima concupiscens perfecta, id est, divina, imperfecte, id est, inordinate, eo quidem modo quo est inobe-diens, non contentus accipere per alios, ut sibi constitutum est a Deo, etiam per se non intelliget : ea vero per se ipsam despiciens humile, id est, mediocre quod erat sibi proportionatum, inornate, id est, indecenter, per se ipsam restaurat, id est, per se ipsam volens accipere amittit: unde alia littera habet," eo privabitur, " et iterum alia littera habet, " re fellei, " et sic privabitur. Magis superius haec habet : " Quae non sunt propria quidem, non " consequitur : id autem quod est sccun-" dum mensuram, inordinate contem-" nens, per se ipsam, eo privabitur. " Verumtamen quamvis privetur, divinum lumen semper est expansum in intellectualibus vultibus benefico ad effectum bonitatis, quod quidem etiam prius dixeram, que pro et inest eis, scilicet vultibus, id est, in eis est recipere ab eo scilicet divino lumine praesente eo, et semper existente paratissima ad divinam traditionem propriorum donorum.

Divinus summus sacerdos formatur ad hanc imitationem, scilicet divini luminis : sacerdos, dico, copiose expandens luciformes, id est, luci divinae similes, claritates suae divinae doctrinae, et est paratissimum illuminare, per praedicationem advenientem ad se Dei imitator : in hoc ipso, dico, semper non usurus, id est, nonnumquam, quidquam de priori apostasia immoderata, id est, de priori vita sua peccati, in qua recedens a Deo, mensura virtutis carebit : non usurus, dico, invidiose, ut rejiciat creditum sibi donum, neque immunde, ut vita concordet doctrinae, sed semper relucens, per doctrinam et exemplum, hierarchice, id est, per actiones hierarchicas suis ductionibus, quibus ducunt subditos, provenientibus divinitus, id est, Deo perficiente, in lucem, et hoc in bono ornatu quantum ad dona, ei ordine, quantum ad gradum, in quo per donum constituitur, et analogia commensurationis uniuscujusque ad sacra quantum ad proportionem recipientis ad receptum.

Sed siquidem, etc. Hic ostendit quid significet anadochi ductio, et primo ponit signatum quod est conditio suae imperfectionis. Secundo, convenientiam signati ad signum, ibi, Hujus est ornatus, etc.

Littera sic exponitur : Siquidem principium divinum sanctae ordinationis ad Deum, id est, primum in conversione ad Deum, est, secundum quod intellectus sacri hominum vel Angelorum cognoscunt seipsos quando quidem quis, id est, aliquis est in principio conversionis ad Deum recurrens ad visibile consequens , id est, conveniens suae naturae, ipse tunc videbit seipsum , et primum accipiet hoc donum, cognitionis scilicet sui, ex respectu ad sacrum lumen, id est, divinum. Alia translatio habet : " Sed si bote nae ordinationis principium divinum " est, secundum quod sui ipsarum sunt " cognitrices sanctae mentes, qui ad pro-" prium visibile naturae recurret, inprim" cipio quidem quis ipse est videbit. " Qui autem bene, id est, attente inspicit propria, id est, suam conditionem lumini impassibilibus, id est, non trementibus oculis mentis, sed defixis ad hoc et non resilientibus : qui autem vult videre propriam infirmitatem, revertetur quidem ex obscuris, id est, tenebris ignorantiae non lucentibus : autem pro sed, non inde, id est, statim hoc facto, ipse qui imperfectus adhuc est, concupiscet perfectissimam unitatem et participationem Dei, sicut habent perfecti: qui autem statim vult ascendere ad summa, vero, id est, sed in brevi per ipsa quae in se cognovit, primo cognoscet prima sua, id est, ea quae sunt immediate priora illis, deinde adhuc per illa alia priora, et per illa adhuc alia praestantia eis, id est, superiora, et sic gradatim perfectus in ordine, id est, ordinate, et sacre, id est, decenter in sublimissimam communionem divinam ascendet.

Hujus quod diximus, est ornatus, id est, decens repraesentatio, et imago, id est, signa dicti sacri ordinis, qui est in ascendente, est confusio, id est, verecundia advenientis ad baptismum, qua non ingerit seipsum ad Episcopum, et cognitio eorum quae secundum seipsum, id est, suae imperfectionis a qua causatur confusio : haec, dico, confusio, habens, id est, quaerere faciens habendum anadochum ducem viae quae est ad summum sacerdotem.Eum vero, etc. Hic ostendit quid significet descriptio, et primo ponit signatum quod est receptio a Deo in suam participationem. Secundo ponit esse signum hujus quod dictum est, ibi, Quorum est symbolum, etc

Littera sic exponitur : Vero, pro sed, divina beatitudo recipit in suam participationem eum, scilicet baptizandum, sic, id est, gradatim ascendentem, et tradit ipsi de proprio lumine tamquam, quodam signo, per hoc scilicet consignans eum omnibus, perficiens eum divinum per assimilationem ad Deum, et communicantem partis, id est, distributionis divinorum quantum ad dona, et sacrae ordinationis in quantum per dona ponitur in gradu hierarchiae.

Quorum, scilicet eorum quae modo dicta sunt, symbolum est sacrum signaculum donatum advenienti ad baptismum a summo sacerdote, quia dictum est quod signabat eum crucis signo, et etiam salutaris descriptio sacerdotum, quia eum praecepto Pontificis inter salvandos conscribebat : descriptio quidem, dico, connumerans eum, scilicet baptizandum, in salvatis, id est, in numero salvatorum, et in memoriis sacris, id est, scripturis, quae propter memoriam sunt, ponens apud eum, id est, cum eo anadochum : connumerans, dico, eum, scilicet baptizandum, tamquam amatorem vivificaeviae quae est ad veritatem ducens, et tamquam consequentem divini ducis, id est, secutorem sui anadochi, et ponens anadochum tamquam non errantem quantum ad se scilicet manuductorem sequentis, eum, scilicet baptizandi, duci ionibus, id est, instructionibus traditis sibi a Deo.

Sed non mest, etc. Hic ponit signata eorum quae exercentur circa baptizandum susceptum, quorum primum est exutio vestimentornm, quae significat recessum a vitiis.

Dicit ergo : Diximus, quod scribitur quasi jam receptus in divinam participationem : sed non inest, id est, non contingit simul participare contraria summe, id est, in perfecto actu, neque contingit habentem quamdam communionem ad unum, id est, ad Deum habere vitas par litas, id est, actiones vitae dispersas ad materialia quae diversa sunt. Si tamen recipit firmam, idest, constantem participationem unius, id est, Dei : sed oportet eum qui habet vitas partitas, esse immensurabilem, id. est, non contentum, vel regulatum in suis actionibus secundum formam unius, et inordinabilem, propter defectum a fine, in omnibus divisionibus ab uniformitate, id est, uniformi, id est, quantum ad omnia in quibus separatur a primo. Quod, scilicet id quod dictum est, expandens, id est, insinuans, sacre traditio symbolorum, id est, per symbola, exuens advenientem ad baptismum vestimentis, velut priorem vitam, significando exutionem a vita peccati, et solvens, id est, auferens ultimos habitus animae ejus usque juxta illam, scilicet vitam peccati, cruia totum ad illam pertinens deponitur : hoc, dico, faciens, sistit, id est, statuit baptizandum, nudum, ut significetur depositio interiorum habituum, et discalceatam, ut significetur purgatio a praeteritis actionibus, quibus est spiritualiter progressus in bonum vel in malum sicut per pedes, adspicientem ad occidua, id est, ad occidentales par- tes, ei renitentem communiones obscurae malitiae, id est, diabolicae abrenuntiatione manuum, id est, extensione quae abrenuntiationem significat, et eum tamquam exspir antem, id est, ad modum exspirationis qua illud exsufflat extra se mittendo ingenitum habitum dissimilitudinis, id est, habitum peccati, qui est ingenitus quantum ad causam, scilicet fomitem, et facit nos Deo dissimiles, et eum confitentem universales abrenuntiationes ad contrarium deiformis, id est, ad omne quod contrariatur divinae gratiae. Et sic hoc facto transducit in conspectum, id est, ad Orientem unde venit lumen quo conspicimus, ipsum, scilicet baptizandum, jam per abrenuntiationem oris et operis et cordis factum non detentum, servitute peccati, et absolutum ab eo, promittens ei fore sibi munde, id est, sine peccati et ignorantiae macula, futurum statum, quantum ad affectum, et respectum, quantum ad intellectum, in divino lumine, id est, si erit in participatione divini luminis, et hoc in reditu perfectissimo ex malitia, id est, per hoc quod recessit perfecte : et traditio, dico, respiciens sacras confessiones ejus. scilicet baptizandi, de fide rationabili intuitu ad unum, scilicet Deum quem acquisivit in respiciendo ad divinum lumen. Ipso jam facio uniformi, per hoc, quia collectus est in unum, per amorem veritatis primae, non dividens amorem suum circa temporalia.

Et sic exposita est depositio vestium, adspectus ad Occidentem, extensio manuum, quae significat renuntiationem operis, et exsufflatio quae significat renuntiationem cordis, et confessio abrenuntiationis quantum ad os, et etiam ductio ad Orientem, et confessio ejus.